Verlies van een ouder

Het verbind, het verliezen van een ouder, met diegene die hetzelfde hebben meegemaakt. Uiteraard is dat verlangen naar en het creëren van herkenning en steun, hetgeen waarom ik dit account ben begonnen.

Maar bovenal, verbind het verliezen van een ouder je nog dieper met jezelf.

Inmiddels ben ik zelf de enige, die mijn leven en dat van dit mooie kleine meisje draagt. Ik verloor jong mijn beide ouders. Mijn vader toen ik 22 was, de vader van mijn dochtertje toen ik 30 was (en zij dus al met 17 maanden oud) en mijn moeder overleed toen ik net 35 werd.

En hoewel je misschien zult denken, je eigen leven dragen, moet je toch altijd zelf? Is het niet uit te leggen hoe het voelt om niet meer als vanzelfsprekend te kunnen leunen en steunen, juist als het even niet meer gaat.

Als blijven staan moeilijk is, maar er geen vast vangnet aanwezig is om je bij te staan of op te vangen. Weer op te werpen, met beide benen op de grond dan voel je pas echt wat een ouder hebben (gehad) inhield.

Iemand die ouder is dan jezelf, je bij kan staan in raad en daad. Of nu vanuit een nieuwe rol, ditzelfde weer doet voor jouw kinderen en daarmee jou. Dat berichtje om te delen wat je bezig houdt, het even aan kunnen schuiven, oppassen, die knuffel of blije blik om je weer te zien, het thuis komen.

Die onvoorwaardelijke vanzelfsprekendheid, dat veilige geborgen gevoel of alleen het ‘weten’ dat er nog iemand op deze zelfde aarde rondloopt die mede verantwoordelijk is voor het kind in jou, (of) het kind dat je nu als volwassene zelf draagt.

Het blijft kwetsbaar, hard werken, vertrouwen en geloven, in jezelf en de toekomst. En ik hoop dat ik kinderen en volwassenen die helaas ook weten hoe het voelt om zonder ouder(s) door (het leven) te moeten gaan, een schouder mag bieden.

Met mijn account, mijn boek en mijn verhaal, en/of mijn schouder, want; ‘Je bent niet alleen!’

Maar soms hebben we het ook lichamelijk even nodig om dat te voelen.

Een liefdevolle troostende knuffel,

(Juff Rouw) Wendy